åcolete 2 [f.n.] plante, come ene fleur d' avri, mins a bleu-violêyès fleurs, ki crexhe ezès montinnes (nén el Walonreye); des sôres cultivêyes polèt-st aveur, eto, des blankes u rôzès fleurs. F. ancolie. >> bleuw d' åcolete: bleuw violé. Ene sitofe d' on bleuw d' åcolete. Li nivaye n' est pus blanke, mins d' on bleuw d' åcolete come l' orizon après l' oraedje. (J. M. Warnier). F. bleu pervenche. >> esse bleuwe come ene åcolete: esse mousseye avou tos bleus mousmints, tot djåzant d' ene feme. >> divni ttossu bleuw k' ene åcolete: divni tot bleu, pask' on-z a froed, u k' on n' sait pus respirer, u k' on-z a on côp d' sonk. Franwal: ahåyant po: "se cyanoser". Disfondowes: aucolète, âcolète, acolète. Etimolodjeye: latén aquilegus, ki rascode l' aiwe. Coinrece Payis d' Lidje, di Nameur.
Omofone:
- åcolete (o.n.; efant siervant a messe)