åmatén [o.n.] moumint kel solea s' leve. Èn åmatén, li glaece si sôda, et on gris plantchî ricovra l' toele di l' aiwe (J.P. Dumont). C' est frisse come li rozêye k' ewalpêye les rôzes èn åmatén d' prétins (Guillaume Smal).

Etimolodjeye: sustantivaedje d' ene troke divancete (å) + no (matén) (rl a: ådinner, årcoet).