årsea [o.n.] (vî mot d' sårteu, di fådeu) 1. cene (cinde) provnant des waezons råyîs al hawe pazès sårteus, et broûlés dins des forneas. Li feu dveut djôkiner, cure tot doûçmint, po-z ariver a fé on gros hopea d' årseas (S. Fontaine). On cmaxhive on pô l' årsea, pu on l' sitåréve tot avå l' årtû, al schoupe (S. Fontaine). To ristraméves les årseas so t' sårtaedje: c' esteut on pôve umusse. 2. bwès ki rexhe del moye di fåde, et ki n' est nén bén tourné a tcherbon d' bwès. On discatchive li moye di fåde: t' aveus l' bea tcherbon, et t' aveus les årseas: c' esteut do tcherbon må fini (L. Mahin). 3. (stindaedje) plaece k' a stî broûlêye po esse sårtêye. rl a: Årsumont. F. brûlis. Disfondowes: aursin, ârsin, arsin, arsia, aursia; Pc. arsiô. Etimolodjeye: latén ardens (broûlant), cawete -ea (pitit broûlant cayet). Coinrece Årdene, Fagne (Payis d' Chimai).

 årseas sol boird d' ene moye di fåde (poirtrait saetchî pa L. Mahin).