årtea [o.n.]

1. doet do pî. Vos årteas sont, bén seur, å dbout d' vos pîs (tchansons des verités, F. Loriaux). Ses årteas, avou do rodje a ongues dissu, atirént les ouys des omes cwand k' i brotchént foû do cur di ses sandaletes (J. Schoovaerts). rl a: doye, dognon. F. orteil. >> djouwer avou ses årteas po fé rire ses pîs: dijhêye a èn efant ki tchipote a ses årteas. >> gros årtea: Dj' aveu risticlé m' gros årtea; c' est ene sacwè ki fwait må (R. Mathieu). >> Å galop, galopea, li diale° vs årè pa vos dijh årteas.

2. årtea d' pretcheu.

3. sûti efant (et motoit arnåjhe). rl a: galopea.

Disfondowes: ortia, ôrtia, artia, artcha, ortcha, ôrtcha, ortè.

Etimolodjeye: latén articulus (djonteure).