îpe [f.n., sovint pluriyal] (mot d' cinsî)

1. usteye do cinsî, triyingue di bwès u d' fier avou des dints po passer so on tcherwaedje et dismantchî l' tere, tot rcatchant li smince s' il astchait. Li tere, li tcherowe l' av' ritourné; les îpes avént passé et rpassé (C. Bentz). rl a: yesse, seracuze, ziguezag, picot. F. herse.

2. troke di stoeles ki fjhèt l' dessin d' ene îpe. F. constellation de Cassiopée.

Disfondowes: yèpe, épe, hîpe, îpe, hîrpe, îrpe, yèrpe; miersipepieuzmint el mape A.L.W. et el notûle ALW 1.51.

Etimolodjeye: latén "hirpex" (minme sinse).

| irper (codjowaedje) [v.s.c. & v.c.] passer l' îpe so on tcherwaedje. rl a: rahener. F. herser.

A hintche: ene îpe di bwès (sins dints); å mitan, ene îpe di fier. Sovint, on roisteut les îpes tot lzès pindant après on meur. A droete: ene îpe po-z emantchî so on tracteur (poitraits saetchîs pa L. Mahin).