Inguî [n.pl.] 1. ancyin ptit ban del Walonreye, e F. Enghien, e flamind, Edingen, divnou intité tot rebanant les bans di Ptit-Inguî et d' Mark. Merci bråmint des côps, Flamind d' Inguî pol boket d' bos po rén Ki tot etir m' a restchåfé Cwand dj' aveu froed dins mes solés (rat. pa J. Beaucarne). rl a: Dinguî, Guilinguî, Bodinguî. 2. Inguî-e-Flande hamtea do ban d' Erps-Kwerps (arondixhmint d' Lovén), e flamind, Edegem. Disfondowes: Inguî, Indjî; vîs scrijhas: Adenghem (1185). Etimolodjeye: disterminant: "Ado" (pitit no tîxhon), cawete flaminde -ingen (heim, måjhon); amon les cis Ado; riwalonijhaedje del cawete -in -> -î (coinrece do betchfessî én).

• Dipus d' racsegnes so Inguî (li comene rebanêye).
• Dipus d' racsegnes so Inguî (l' ancyin ptit ban).