adroet, adroete

I. [addj. todi padvant & o.f.n.]

1. ki sait bén bouter d' ses mwins. F. adroit. >> si pa a stî bén adroet po lyi dner on parey côp d' hawe sins l' touwer: dijhêye po s' balter d' onk k' est foirt biesse. >> il est ossu adroet di s' mwin k' on coshet di s' cawe: foirt adroet.

2. ki va bén. Li vî tchén s' aporçuva ki si oda, nawaire si adroet, si såvéve e vint (H.T. Maron). F. efficace.

II. d' adroet [adv.] convnåve, oniesse, del boune manire. ene sacwè, èn ome, ene djin d' adroet. I n' fwait rén d' adroet.

III. [o.n.] dins l' ratourneure: FONT COLOR="#ff0000">a l' adroet: sol minme plan, djusse å dzeu. L' avion est a l' adroet d' l' eglijhe.

Etimolodjeye: bodje droet, betchete a-.

| adroetmint [adv.] d' ene adroete manire. I s' a saetchî adroetmint di spexheur.

Parintêye:

• må-adroet
• adroeteure