ambedeus

I. [pr. eployî come adviebe] a deus, to(te)s les deus. Ké coehisté, ké påjhûlté låvå, ashîs ambedeus dins les setons (L. Mahin). On dit eto: leus deus, zel(e)s deus, vos deus, nos deus, nozôtes deus, vozôtes deus. F. ensemble, à deux., inglès both., almand, flamind beiden, espagnol ambos.

II. [prezintoe limero, omrin et femrin] (vî vî mot) deus. Il a stî ordoné ås ambedeus pårteyes di siervi leus scrijhaedjes e walon (vî papîs Moucron, 1610). F. deux.

Disfondowes: ambèdeus, ambédeus.

Etimolodjeye: calcaedje riwalonijhî do picård ambédeus (ridoblete di "deus").

Picård "ambedeus" ? Foû do "Mariaedje da Tristan et Iseut", Thomas d' Ingletêre, èviè lès 1160 : "Car ambedeus sunt en espeir: Dïent lur bon e lur voleir, Baisent, enveisent e acolent. A Branguain de l'amur parolent: Tant ly promettent, tant li dïent"'

• Dipus d' racsegnes so les pronos
• Dipus d' racsegnes sol chife "deus"