ambedeus

I. [pr. eployî come adviebe] a deus, to(te)s les deus. Ké coehisté, ké påjhûlté låvå, ashîs ambedeus dins les setons (L. Mahin). On dit eto: leus deus, zel(e)s deus, vos deus, nos deus, nozôtes deus, vozôtes deus. F. ensemble, à deux., inglès both., almand, flamind beiden, espagnol ambos.

II. [prezintoe limero, omrin et femrin] (vî vî mot) deus. Il a stî ordoné ås ambedeus pårteyes di siervi leus scrijhaedjes e walon (vî papîs Moucron, 1610). F. deux.

Disfondowes: ambèdeus, ambédeus.

Etimolodjeye: on trove dedja l' mot e vî lingaedje d' oyi eviè 1160.

• Dipus d' racsegnes so les pronos
• Dipus d' racsegnes sol chife "deus"