aprandjire [f.n.] tins d' prandjire. Dissu l' tins d' aprandjire, Les viyès bounès djins s' assopixhnut, påjhires En aspoyant leu tiesse conte el dos del tcheyire (W. Bal). F. temps de midi.
Disfondowes: a-prandjêre, aprandîre.
Etimolodjeye: sustantivaedje d' ene troke divancete + no. rl a: alnute, åmatén.
| aprandjler (s' aprandjler) [v.pr.] s' aprester a prandjler. Les motons s' aprandjlént cwand dj' les a fotografyî. Les bedots estént aprandjlés dizo ene grosse buze di raiwaedje.