aschate [f.n.]

1. schate. F. bord, limite. >> a l' aschate: a schate, a schipe sol boird, presse a toumer. On dite eto: a schape. >> Schwele a l' aschate soune a si etermint: Ni metoz nén les cassons å fén boird (d' ene tåve, d' ene dresse); i vont tchaire et si spiyî. >> c' est des cas a l' aschate: ki n' shuvèt målåjheymint ene rîle. I fåt rloukî s' i gn a pont d' cas a l' aschate. F. à la tangente.

2. limodje inte deus mayis. F. limite, confins, frontière. >> aschates walon picård: payis metou inte li walon et l' picård.

Etimolodjeye: etroclaedje divancete a 1 + no (schate).

| aschatî, aschatresse [o.f.n.] onk, ene ki n' vout nén discuter des idêyes (politikes, rilidjeuses). Loukîs a : estremisse, integrisse.

Etimolodjeye : cawete -î, 1996.