aschate [f.n.]
1. schate. F. bord, limite. >> a l' aschate: a schate, a schipe sol boird, presse a toumer. Ni dmeure nén a l' aschate do taessea d' four. On dit eto: a aschape. >> Schwele a l' aschate soune a si etermint: Ni metoz nén les cassons å fén boird (d' ene tåve, d' ene dresse); i vont tchaire et si spiyî. >> c' est des cas a l' aschate: ki n' shuvèt målåjheymint ene rîle. I fåt rloukî s' i gn a pont d' cas a l' aschate. F. à la tangente.
2. limotche inte deus mayis. F. limite, confins, frontière. >> aschates walon picård: payis metou inte li walon et l' picård.
Etimolodjeye: etroclaedje divancete a 1 + no (schate).
| aschatî, aschatresse [o.f.n.] onk, ene ki n' vout nén discuter des idêyes (politikes, rilidjeuses). Loukîz a : estremisse, integrisse.