assounance [f.n.] (mot di fjheu d' rimeas) rimaedje ki n' va nén djusse mins ki soune ene miete del minme façon. Dins "Simon li Scrinî", on s' ahesse sovint avou djusse des assounances come "bague" et "rade", "boûsse" et "noûf", "dimande" et "djambe" (rat. di J. Haust). On dit eto: axhiltance. F. assonance.

Etimolodjeye : viebe "souner", cawete -ance, betchete a- (fé souner)

• Dipus d' racsegnes so les assounances