atîtoter I. s' atîtoter [v.pr.] 1. si moussî, s' abiyî. Ele n' a vormint nole air po s' atîtoter. Vo ndè la co des droldimint atîtotés. Pocwè nén ene gote s' atîtoter Po plaire a l' ome k' on-z a spozé ? (Henry Forir). On dit eto: s' ecayter. F. s'habiller, se vêtir. >> s' atîtoter come li dimegne: esse bén prôpe. F. s'endimancher. 2. må s' moussî. On dit eto: s' ecayter. F. s'accoutrer, s'attifer. >> Come ti t' as-st atîtoté, tonton: toitche-linwe. II. atîtoter [v.c.] 1. abiyî (ene djin, tot djåzant d' on mousmint). Mågré k' el noere cote ki l' atîtotéve lyi touméve so les pîs, on voeyeut bén k' elle esteut plate come ene vôte (J.P. Dumont). F. vêtir, couvrir. 2. atchter des mousmints a (ene sakî). Ene feye, leye, dimane avou s' mame; Nanete si rafiyive dedja di l' atîtoter et do cori les botikes avou leye (J.P. Dumont). F. nipper. Disfondowes: atîtoter, atitoter. | atîtoté, atîtotêye [addj.] moussî, abiyî (mousseye, abiyeye). La ene båshele bén atitotêye. F. fringué, fagoté, habillé, vêtu, paré. | atîtotaedje [o.n.] manire d' esse moussî. C' esteut tolminme on drole d' atîtotaedje. On dit eto: ecaytaedje. F. parure, accoutrement. Disfondowes: atîtotèdje, atitotèdje.

Parintêye:

• ratîtoter