avire [f.n.] dins l' ratourneure a l' avire: [advierbire] 1. sins sawè å djusse çou k' on va trover, çou ki va ariver. endaler, djåzer, conter, mezrer, pezer, bouxhî, taper, tirer a l' avire. N' alez nén a l' avire eyou çk' i gn a do dandjî. Prinde on tchivrou l' temtêye bén, mågré les vilins risses; mins Cola dvént mesfiyant; asteure, i leye l' ovraedje a l' avire po ls amateurs ([[S. Fontaine]]). Loukîz a: [[Motî:abaye|a l' abaye]], [[Motî:aweur|aweur]]. F. au hasard, au petit bonheur, à la légère, à l'aventure, selon la conjoncture. 2. må, sins mzurer. I fwait tot a l' avire. >> èn ovradje a l' avire: må fwait. Loukîz a: [[Motî:asulon|a l' asulon]]. F. bâclé, au juger. >> ene sacwè a l' avire a l' apoite: åk nén bén tuzé. Franwal: ahåyant po: projet mal ficelé, mal préparé, bricolé. Etimolodjeye: latén arbitrium (libe tchwès). Parintêye : * [[Motî:avirer|avirer]] * [[Motî:avirance|avirance]]