bîle [f.n.] likide ki sûne do foete, et k' est wårdé dins l' amer. >> si fé del bîle: si fé do mwais sonk. Fijhoz, Signeur, ki dj' arandjaxhe mi ovraedje sins pont m' fé d' bîle (E. Pècheur).

| bîleus, bîleuse [addj., padvant u padrî]

1. djaenåsse di pea. >> li five bîleuse: maladeye do foete, cåzêye pa on virûsse, et ki dene del five. F. hépatite virale.

2. todi d' måle oumeur. C' est èn ome k' est trop bîleus. C' est pask' elle est bîleuse; c' est s' foete, ele boet dtrop (C. Tombeur). F. bilieux. On dit eto: haeyåve. F. acariâtre.

Parintêye : si bîler (si fé del bîle)

Omonimeye coinrece:

• bire (civire et ôtès ahesses po les moirts)

• Dipus d' racsegnes sol bîle
• Dipus d' racsegnes sol five bîleuse