beuye [f.n.] côp d' foirt vint. F. rafale.

| beulêye [f.n.] foirt vint ki n' difene nén. I vna ene beulêye di vint et d' di plouve ki manca d' nos evoler (Motî da Forir). Li docteur aléve, del serêye nute e l’ ivier, e fén fond des bwès, acoûtchî ene feme ki ça n’ aléve nén; dizo l’ beulêye, e l’ sipexheur, pa des voyes ki nd estént nén ((J.P. Dumont). Loukîz a : timpesse, waraexhté. F. bourrasque, tempête.

Etimolodjeye et tcherpetaedje

beuye 

riwalonijhî calcaedje do flamind "bui" (minme sinse),

beulêye 

cawete -êye, avou candjmint d' cossoune, po-z espaitchî 2 Y, et pa assaetchance di "boerler" (coinreçmint, "beuler").

Sicrijhas ezès motîs

beuye : beûye [E1], beûie [E203] beuyêye : beûlêye [E1], beûlaie [E203]. ^[1]

Sourdants

1. ↑ Loukîz al Djivêye des motîs.