bocå [o.n.] 1. tupin d' veule, avou ene coviete, k' on-z î wåde di l' amagnî (confiteure, rolmope). F. bocal. 2.amagnî k' on-z a metou e consieve divins. I fåt magnî les bocås d' poere. On dit eto: wek. F. conserve. 3. pot u tube di veule k' on s' endè sieve dins les labos. C' est èn awatron di l' åbe del syince k' a vnou å monde dins on bocå (A. Maquet). rl a: espouvete; rl a: påpåd-bocå. F. éprouvette. Disfondowes: bocau, bocâl.

Dipus d' racsegnes sol fijahedje des bocås (po wårder l' amagnî)