bohêye [f.n.]

1. sacwants plantes ki djetnut eshonne, et k' on pout code dins ene mwin, d' on plin côp ; troke d' åbes u d' bouxhons. On n' pleut nén djouwer dins leu corti : s' on-z åreut djondou ene fleur di tonoere u ene bohêye di passe-rôze, vos ! (C. Denis). Il arokéve a des spessès yebes, pa bohêyes (L. Somme). Loukîz a : hourêye, topet, froyén. F. touffe, buisson, bouquet.

2. bahous d’ canadas. Les tchet-cawes passént leus tenès tignasses etur les bohêyes di canadas (L. Somme). Les trukes sipitèt d' tos les costés et s' aler rmete dizo les bohêyes. F. fane.

Parintêye :

• abohner