bokion, e [o.f.n.] ome, feme di mestî ki travaye dins les bwès (abate, finde, riceper evnd). Li bokion arive å pî d' on ptit tchinne, i l' adåme ås coisses po l' rinde fén rond (P.J. Dosimont). Voess bén ki dji sreu bén bokione, coume nosse pere ! rl a: taeyeu å bwès; bwejhlî, bwejhleu; côpeu å bwès, cotaeyeu d' legnes, abateu, findeu å bwès. Disfondowes: bokion, e, boukion, boukioune, bokiyon. Coinrece Basse-Årdene.
bokion: (portrait saetchî pa L. Mahin).
