bouye 2 [f.n.] (inte soçons) ovraedje. C' ît m' popa k' aveut l' bouye di disteler l' bådet et di rnetyî li ståve (Emile Dumont). Ene cawêye, po èn éndjolisse, c' est ene rîlêye di bouyes a fé (P. Sarachaga). F. tâche, boulot. >> fé s' bouye: fé l' ovraedje k' on dveut fé. On dit eto: fé s' dag, fé s' payele.

Coinrece walon do Mitan et do Coûtchant.

Omonime:

• bouye (f.n.; bouye d' aiwe)