braire [v.s.c.]
1. criyî foirt . Cwè çk' i m' brait la ? On n' l' ôt nén bén. I monta s' toetea etur Bétel å luvant et Ay å coûtchant; vaila i bastixha èn åté pol Signeur et braire si no (Djeneze, rat. pa L. Hendschel). rl a: gueuyî, boerler. F. braire, gueuler, proclamer.
2. fé rexhe ses låmes. Aschoûtez on n' direut k' i gn a èn efant ki brait (L. Jardez). I våt mia d' rire ki d' braire. rl a: tchoûler, plorer. F. pleurer, larmoyer.
| breyeu, breyeuse u brairesse [o.f.n.]
1. li ci (cene) ki brait.
2. (pus stroetmint) breyeu: bassineu. F. crieur public.
| breyaedje [o.n.] no d' fijhaedje et no di çou k' est fwait (accion eyet si adierça) pol viebe "braire". Il ont rintré direk a Tchålerwè avou les breyaedjes do ptit Bindjamin et les plindaedjes da Raymond Hure ! (J. Goffart). rl a: boerlaedje, tchoûlaedje. F. cri, clameur, vocifération, pleur, sanglot.
| breyåd, breyåde [addj. & o.f.n.]
1. boerlåd(e). I sont tertos å pus breyåds: i n' sårént rén dire sins criyî. F. gueulard, braillard.
2. tchoûlåd. A li ptite breyåde ki c' est d' ça: tré k' on l' aduze, ele tchoûle come ene madlinne. F. pleurnicheur.
| breya [o.n.]
1. zine di tchoûler po on rén. Cwè çk' il a k' i tchoûle toltins ? bén il a l' breya ! F. tempéremment pleurnichard.
2. (mot d' medcén) coraedje di låmes a cåze d' ene maladeye des ouys. F. épiphora, lacrymation, larmoiement.