cabouyî [v.c.] 1. fé ene bouye (a on bidon d' fier, evnd.) Il ont cabouyî l' bea novea cocmwår. 2. (stindaedje) fé des bosses a ene oto. Li poirtire est ddja tote cabouyeye. >> cabouyî pår l' oto: fé on gros accidint. Franwal: ahåyant po "faire un sinistre total, écrabouiller". rl a: riployî. 3. (stindaedje) distrure èn organe, dismete ene fonccion do coir tins d' ene opéråcion. I lyi ont cabouyi åk e l' operant di l' rompeure: asteure i pixhe å lét. Etimolodjeye: betchete v.m.c. ca- sol bodje bouye.