cabouyî [v.c.]
1. fé ene bouye (a on bidon d' fier, evnd.) Il ont cabouyî l' bea novea cocmwår.
2. (stindaedje) fé des bosses a ene oto. Li poirtire est ddja tote cabouyeye.
>> cabouyî pår l' oto: fé on gros accidint. Franwal: ahåyant po "faire un sinistre total, écrabouiller". rl a: [[Motî:riployî|riployî]].
3. (stindaedje) distrure èn organe, dismete ene fonccion do coir tins d' ene opéråcion. I lyi ont cabouyi åk e l' operant di l' rompeure: asteure i pixhe å lét.
Etimolodjeye: betchete v.m.c. ca- sol bodje bouye.