cafård [o.n.] diloujhe, disbåtche. Dins l' barake, li cafård est mwaisse; el rimpixh tote (E. Wartique et E. Thirionet). Noer cafè fwait l' cafård Et dji so disbåtchî (W. Dunker). Li cafård nos aflaxhe des eures etires so nosse payasse, sins dire on mot; li cafård nos tént, s' aclape sor nos et nos sere li cour, k' i nos fåreut braire, braire come des efants po nos soladjî. (E. Wartique et E. Thirionet). Si vos sårîz çou k' on s' rondje; si vos sårîz çou k' c' est d' aveur li cafård, li vraiy, li ci ki vos strind a vos fé criyî, a vos fé cori erî d' vos-minme (E. Wartique et E. Thirionet). rl a: tins long, miråcoleye, noere biesse. F. cafard.

Disfondowes: cafârd, cafaurd.

| cafårdeus, e [addj.] diloujhî (eye), disbåtchî (eye). C' est l' vraiy ? t' as veyou nosse pôve Gusse ? I n' est nén trop cafårdeus ? (E. Wartique et E. Thirionet). rl a: miråcolieus, disbeli, poenneus, banåve. F. mélancolique.

Disfondowes: cafârdeus(e), cafaurdeus(e).

Etimolodjeye: calcaedje riwalonijhî do F. "cafard", 1920.