cahoute [f.n.]
1. pitite måjhon sins pires ni brikes (fwaites di coxhes, di djniesse, di stramé. Ci n' esteut k' ene viye cahoute plakêye d' årzeye. C' esteut troes gadots ki dmorént dins ene cahoute di bokion. Cwand nos nos rashonnéns a cenk u shijh, dins nosse cahoute, gn aveut nouk a nos fé crankyî. (E. Gilliard). Loukîz a: barake, bwejhî, cadjolete. F. case, hutte.
2. (pa stindaedje) pôvriteuse måjhon. Vosse "Bea bouket", Colas, on l' djowe didins l' cahoute, on l' djowe didins l' palås (P. Lagrange). Loukîz a: cassene, cambuze, måjhinete, wåmire. F. masure, chaumière.
3. pitite bastijhe po s' mete a houte dins les bwès, les tchamps, les montinnes. Pa dvant, c' est les "Esquerdes de rotja" avou li blanke cahoute "Porteille de Rotja", pitite come on pû sol tiesse da on rogneus pelé (L. Hendschel). F. abri, refuge. F. abri, refuge. Disfondowes: cayute, cayëte, ca.ute, cawute, cahute, cahëte, cahoute.
Tcherpetaedje : bodje "houte", betchete ca-.
| cahoutea [o.n.] pitite cahoute. L' ome aveut foirt bén doirmou, coutchî so des saetchs e cahoutea do djårdén (J.P. Dumont). F. petite hutte, abri rudimentaire.
Tcherpetaedje : cawete -ea
| cahoutreye [f.n.] viyaedje di cahoutes. F. village de huttes.
Près-parints :