caime [f.n.] 1. longs poyaedjes metous sol dizeu do cô des tchvås. Èn ewaerant dragon, raetchant l' feu, vî come tere, avou ene blanke caime pé k' ene macrale. On dit eto: crinire. 2. tchivleure nén pingneye, tiesse tote distchåvurnêye. Elle a todi s' cote a brebådes et s' caime dins les rins. Ele s' ont-st apicî pa l' caime et les tchveas ont volé. F. tignasse. Disfondowes: kême, kin.me, caume, câne. Etimolodjeye: tîxhon "kamm" (minme sinse). Coinrece Payis d' Lidje.

Parintêye:

• acaimer