calonî [o.n.] sôdård ki s' ocupe d' on canon. Boum ! ene novele volêye di 42; tot a sôtlé eshonne, obus et boesses di poure, et avou zels, les calonîs et les piyotes (E. Wartique & E. Thirionet). La vos avoz l' årtilreye do Tsår, avou les canons d' 35, li mwaisse calonî et les scalots ki bôrèt l' canon (L. Mahin). F. canonnier.

Etimolodjeye : bodje canon, avou ridaeje N = L, cawete -î.

| calonire [f.n.]

1. trô dins on meur di disfinse, po-z î mete djusse ene gueuye di canon. F. meurtrière.

2. rayire (trô par la k' on tape ene sacwè el cåve). On dit eto: lårmî, airtchî, loukete, sipira. F. soupirail.

3. trô d' anairaedje d' on for di boledjî. F. bouche.

Disfondowes: calonîre, calonêre, calognîre, calounîre, canonîre.