canlete 1 [f.n.] 1. tchafete (onk, ene ki djåze tofer, sovint po n' rén dire). Les poyes ki grevissént dins les broûs do fossé, dmorèt ene munute a djok, pu ele si metèt a berdeler come des canletes e sôrtant d' messe (W. Bal). Gn a nén pus canlete ki m' vijhene; si ome eto, c' est ene canlete. F. bavard(e). 2. ratroplaedje di sacwantès femes wice k' on canle. Elle est co-st evoye al canlete. F. séance de bavardage, de commérage. Coinrece walon do Coûtchant, di Nonne, do Mitan. | canlter [v.s.c.] aler al canlete. Ça n' amoenne a rén d' bon do trop canlter. Ele frént mia d' fé leu manaedje ki d' canler. Vla co Mârdjozef ki va canlter mon l' vijhene. rl a: copiner, calåder, cancter. F. commérer, cancaner.

Omofone:

• canlete (f.n., usteye di coujhene)