capougnî I. [v.c.] 1. pougnî dins tos les sinses et må-adroetmint. rl a: tchåspougnî. F. . 2. kifroyî (les mimbe d' on malåde, d' on sportif, pol solåcyî. Et dire k' i fåt fé shonnance d' esse ene biesse, et d' esse binåjhe di s' fé capougnî insi (Jean-François Brackman). F. masser. 3. pougnî pougnî dins, et k' ça fwait må. Doirmi al tere, å pî des åbes, so sacwantès fetchires, ramoyî del plouve, magnî des pious, tofer avou l' fwin ki capougne li vinte, a n' croxhî k' des fayenes, des petches, des spirous, a n' boere ki l' aiwe des rixhots (Laurent Hendschel). II. si capougnî s' apougnî. I våt mî s' rabressî ki s' capougnî (Julos Beaucarne). Cwè çki ça lzî pout bén fote si en Hayiti, on s' capougne a sonk. (Rebeca Alamo Hernandez rat. pa Yves Paquet. F. en venir au mains, se bagarrer. | capougneu, capougneuse u capougnresse [o.f.n.] li ci (cene) ki capougne on sportif, onk po lyi fé plaijhi. F. masseur. | capougnaedje [o.n.] 1. kifroyaedje F. massage. 2. apougnåde. Les policîs les tnént e gogne, mins did lon; gn a yeu nol apougnaedje ni capougnaedje (Lucien Mahin). F. empoignade, échauffourée, bagarre. Disfondowes: capougnèdje capougnadje, capougnâdje, capognèdje.