caroube [f.n.] sôre di longou frut, come ene hotche di ptit poes, avou des rondès platès grinnes divins, k' on pout magnî. Dins l' ravitaymint ki vneut d' Amerike, gn aveut cobén des caroubes; c' esteut po les tchvås, mins les djins les magnént come bouboune. F. caroube.

| caroubî [o.n.] åbe ki dene des caroubes. F. caroubier.

• Dipus d' racsegnes so les caroubes et les caroubîs