catibuler

I. [v.c.]

1. anoyî. Nel va nén co catibuler. Avou ci tribole-manaedje la, on-z est tot catibulé. Gn a-t i åk ki vs catibule, ô, signeur-eveke ? (G. Lucy). rl a: discatibuler, dizôrner, disnorter, troubler. F. ennuyer, embêter, tracasser, embarrasser.

2. shure, rivni tofer, tot djåzant d' ene pinsêye. Ene idêye ki vs catibule, c' e-st ene idêye ki vs shût, ki porshût. rl a: trexhe. F. troubler, perturber.

II. si catibuler [v.pr.] tuzer tofer a çki n' va nén. I n' vicrè nén vî: i s' catibule ditrop (G. Lucy). Dinltins, c' esteut po les ovraedjes des tchamps k' on s' catibuléve ; asteure c' est po les vacances et les condjîs (P. Otjacques). On dit eto: si fé del bîle, do mwais sonk, si disbåtchî. F. se tracasser, se morfondre.

Parintêye:

• discatibuler