cir [o.n.] 1. forveyowe bleuwe toele ki shonne rascovri l' tere. Li cir est tcherdjî. rl a: vûcir. F. ciel. 2. tote li plaece ådfoû d' l' air, inte les stoeles et les planetes. rl a: sitoelî, cirnaivyî. F. firmament, espace. 3. (rilidjon) payis d' bouneur, metou ådfoû do monde des vicants. >> Nosse pere k' est e cir: prumirès paroles do Påter. >> monter å cir: po des profetes, aler å paradis avou leu coir. Po les Crustins, Djezus-Cri monta e cir li djoû d' l' Acinsion, et l' Aviedje li djoû del grande Notru-Dame; po les muzulmans, Mawoumet a monté å cir li 27inme djoû do cwareme moslimî. Disfondowes: cîr, ciél, cièl, cîl.

| ciryin, inne [o.f.n.] djin ki vént d' ène ôte planete. Èn elicoptere a ailretes ki zûne come on djonnea d' moxhetes: c' est les ciryins ki sont laddins (L. Mahin). rl a: mårsyin, estrateresse. Etimolodjeye: bodje "cir", cawete "-yin" (sol tcherpinte di mårsyin), 1994.