cocogne [o.n. ou f.n.]

1. oû d' Påke (tindou avou d' l' aiwe wice k' on-z a distrimpé des peletes d' agnon). F. "oeuf de Pâques". >> Cwand k' on magne les boûketes a l' ouxh, on magne les cocognes el coulêye: cwand i fwait bon å Noyé, i fwait froed a Påke. F. "Noël au balcon, Pâques au tison".

2. påcaedje. C' est Påke dimegne ki vént: dji m' rafeye di sawè si vos m' payroz m' cocogne (H. Mahy). F. "cadeau de Pâques".

3. (tot cåzant å rvier) rascråwe. >> fé aveur si cocogne: fé aveur ene rascråwe. Louke bén ki l' ôte ni t' vegne nén toumer sol coir et t' fé aveur ti cocogne (A. Maquet). F. "faire la fête à".

4. pitite poere, peme må crexhowe. F. "avorton".

5. (po rire) tiesse. Li mårtea a vnou peter sol dizeu del cocogne do lapén, djusse inte les deus orayes (R. Painblanc). On dit eto : makete. F. "tête, crâne".

Etimolodjeye

Latén coccum (grin), vinant do grek, cawete -on, prononcêye -ong come e l' Hesbaye, ricandjeye e -ogne.

Parintêye

• cocåd

Sipårdaedje e 20inme sieke

Coinrece Payis d' Lidje

Hårdêye divintrinne

• Dipus d' racsegnes sol fiesse di Påke