coe u coey, coete u coeye [addj., todi padvant] k' on n' î ôt pont d' brut. I fwait coey et doûs; gn a des meyes di baloujhes ki cavolnut d' håye a åbe (R. Viroux). Pu l' noerixheur serè coeye Mins kécfeye k' on brut d' rén Vénrè djonde mes orayes (A. Bacq). Loukîz a : påjhûle, trankile. F. calme.

| coete [f.n.] plaece k' i gn a pont d' plouve. Loukîz a : åvrûle. F. abri. >> si mete al coete: si mete a ene plaece k' on n' pout må. F. à l'abri, en sécurité.

| coetisté u coeyisté [f.n.] airance la k' tot est coey. F. calme, tranquilité.

Etimolodjeye : cawete -isté, 1900

Parintêye :

• ricoe