coine 2 [f.n.] 1. inglêye d' on cwåré, d' on rectingue, d' ene tchambe. Li cwåré a cwate coines di scwere. On dit eto: cwén. >> aler el coine: esse pûni, po on scolî, k' on voyive a djno el coine del classe. >> Si les coines venrént e mitan, ele serént rnetieyes: dijhêye del rinetieuse ki n' va nén ezès coines; rl a: Mareye-Rondès-Coines. >>  coine do bwès: ôrire do bwès, a l' inglêye. >> Dji nel vôreu nén rescontrer el coine do bwès: C' est èn ome a nd awè sogne. 2. boket d' payis. Gn a des mots di totes les coines del Walonreye. 3. plaece ritirêye Li coine do feu. On dit eto: cwén. 4. boird. Disfondowes: cwane, cwène. Etimolodjeye: latén cuneus (cougnet); rl a: sorcoine. | coirnete [f.n.] pitit boket, pitite coine di tere Dj' a ene coirnete di sapéns sol Praireye. >> riwaitî a coirnete: riwaitî del coine des ouys. | coinrece [addj.] ki n' egzistêye ki dins ene coine d' on payis. F. régional, local. Etimolodjeye: bodje "coine", cawete -rece, 1997.