coine 2 [f.n.]

1. inglêye d' on cwåré, d' on rectingue, d' ene tchambe. Li cwåré a cwate coines di scwere. On dit eto: cwén. >> aler el coine: esse pûni, po on scolî, k' on voyive a djno el coine del classe. >> Si les coines venrént e mitan, ele serént rnetieyes: dijhêye del rinetieuse ki n' va nén ezès coines; rl a: Mareye-Rondès-Coines. >>  coine do bwès: ôrire do bwès, a l' inglêye. >> Dji nel vôreu nén rescontrer el coine do bwès: C' est èn ome a nd awè sogne.

2. boket d' payis. Gn a des mots di totes les coines del Walonreye.

3. plaece ritirêye Li coine do feu. On dit eto: cwén.

4. boird.

Disfondowes: cwane, cwène.

Etimolodjeye: latén cuneus (cougnet); rl a: sorcoine.

| coirnete [f.n.] pitit boket, pitite coine di tere Dj' a ene coirnete di sapéns sol Praireye. >> riwaitî a coirnete: riwaitî del coine des ouys.

| coinrece [addj.] ki n' egzistêye ki dins ene coine d' on payis. F. régional, local.

Etimolodjeye: bodje "coine", cawete -rece, 1997.