convoye [f.n.]

1. cawêye di djins, d' éndjins k' alèt et vni. E ç' botike la, ci n' est k' ene convoye di djins dispu å matén et disk' al nute. N' avoz pus sovnance des convoyes di djins d' veye ki vnént, tins del guere, et braire po k' on lzî dnaxhe ene crosse di pwin ou on canada (rat. pa L. Mahin). On dit eto: floxhe, porcession. F. foule, va-et-vient, cortège, défilé, allées et venues.

2. cawêye di djins et leus ehales, k' evont eshonne dins l' minme direccion. Li convoye rashonnêye pa Godfroed d' Bouyon, fwaite di Walons, di Francès do Nôr et di Lorins, endè va li 15 d' awousse 1096 (Thierry Dumont). F. convoi.

Disfondowes: convôⁿye, convôye, convoye.

Etimolodjeye: calcaedje ancyin do F. convoi (avou wårdaedje del betchete francesse con-).

Minme sitok etimolodjike:

• convwè
• convweyî, convweyeu