cougnî 1 [v.c.]

1. fé moussî, tot bouxhant dsu. Cougnîz mu on crampon dins ç' på la. Les houyeus cougnèt des bos et des ablos po-z espaitchî l' taeye di bodjî (L. Marcelle). rl a: tchôkî, herer, sititchî, bôrer. F. enfoncer, introduire. >> cougnî dins l' tiesse; u: li cougnî ki: fé comprinde (ki). On n' lyi sait cougnî ça dins s' tiesse. Ci-la, i nos l' aveut cougnî sacwants côps ki l' sint Nicolai, c' esteut ene emantcheure po fé tni påjhires on moes d' astok (J.L. Fauconnier). F. faire comprendre, persuader, enfoncer dans le crâne, convaincre, suggérer.

2. fé tni comifåt avou des cougnets. Dj' alans cougnî ces stançons la po k' i n' bodjénxhe nén. Dj' a cougnî l' mantche do mårtea (ramexhné pa M. Francard). F. coincer, caler, assujettir.

Etimolodjeye: viebe fwait sol bodje "cougne" (cougnet).

| cougnî, cougneye

I. [addj. & o.f.n.] onk (ene) on pô drole (come s' on lyi åreut bouxhî so s' tiesse). rl a: dimey-cougnî.

II. [n.dj.] no d' famile di Walonreye, e F. Cougnet, Coeugniet, Cogné, Cognet, Cognez.

Disfondowes: cougnî, cougni, cougné, cougnè, cogné, cognè.

Etimolodjeye: pårticipe erirece di "cougnî (1)"

Omonimeye:

• cougnî (v.c. & v.s.c; s'acopler)