cougnou [o.n.] påsreye di Noyé, fwaite avou ene fene påsse, pus longowe ki lådje, avou deus ptits botons ås dbouts. A ds ôtes plaeces, c' esteut li fôme d' on boulome, et on meteut on rodje rond d' årzeye å mitan, k' on loméve li bodene, li falu (plake do djeu d' taxhea), u l' Bondiu do cougnou. Nos estans bén sådjes et nos djhans nos priyires po-z awè on cougnou. On cougnou, on vraiy cougnou; ki ça doet esse bon cwand on pinse k' i gn a si lontins k' on n' a pus mindjî, po dire, on vraiy boket d' pwin. (P. Moureau). Tinoz, mindjîz on cougnou, bateme. (J. Lahaye). El pitit Djezus m' a apoirté on bea cougnou (J. Coppens). Li ci k' a fwin d' on cougnou å 15 d' awousse, el pout bén cure luminme (P. Faulx). >> tiesse a cougnou: (mocresmint) po s' fote del tiesse d' ene sakî. Disfondowes: cougnou, cougnoû. Etimolodjeye: bodje "coune", a cåze di s' fôme ki rshonne å seke di feme (rl a: cougnî, counea d' beguene) eyet betchete -ou.

cougnou: dessinaedje da J.M. Remouchamp & J. Salme (divins: Dictionnaire liégeois, da J. Haust).