covoye [f.n.] 1. cawêye di djins, d' éndjins k' alèt et vni. E ç' botike la, ci n' est k' ene covoye di djins dispu å matén et disk' al nute. N' avoz pus sovnance des covoyes di djins d' veye ki vnént, tins del guere, et braire po k' on lzî dnaxhe ene crosse di pwin ou on canada (A. Georges, rat. pa L. Mahin). rl a: manaedje, floxhe. F. foule, va-et-vient, cortège, défilé, allées et venues. 2. cawêye di wagons di tchmin d' fier, d' otos, di djins k' evont eshonne dins l' minme direccion. Troes eures catoize ! Li covoye mousse e l' gåre di Nameur, pile a tins ! (J. P. Dumont). Li covoye rashonnêye pa Godfroed d' Bouyon, fwaite di Walons, di Francès do Nôr et di Lorins, endè va li 15 d' awousse 1096 (T. Dumont). F. convoi. Disfondowes: convôye, convoye, convwè, convwa, covôⁿye. Etimolodjeye: Calcaedje riwalonijhî do F. "convoi" (sinse 2), 1850. Rifondaedje: riprindaedje sipontané do bodje "voye", avou ehåyaedje d' ene betchete co-, estô del betchete francijheye con-. | covoyî [v.c.] (codjowaedje) (mot d' colebeu) moenner (des colons) di leu colebî disk' al plaece di tape. Disfondowes: convoyî, convwèyî, convwayer, covoyî. Etimolodjeye: Calcaedje riwalonijhî do F. "convoyer", 1850. | covoyeu [o.n.] (mot d' colebeu) li ci ki covoye les pidjons, et ki låtchî. Les pidjons sont voyîs evoye pa on covoyeu, et, del matinêye, li posse anonce li låtchaedje (J. Goffart). F. convoyeur. >> les covoyeus ratindèt u rawårdèt: les covoyeus sont-st arivés al plaece del tape, mins i n' låtchèt nén co les colons, pask' i fwait mwais tins u ôte tchoi. Disfondowes: convoyeu, convwèyeu, convwayeu, convoyeur, covoyeu. Etimolodjeye: Calcaedje riwalonijhî do F. "convoyeur", 1850.