cråne 2 [f.n.] 1. sôre di crombe taessale, avou ene broke k' on toûne pu rserer po prinde ene pitite cwantité d' likide d' on tonea. L' efant, rivnant del cåve, tot sbaré: - "Man, man, gn a... gn a..." Li mame, dismontêye: - "Tchante lu si t' nel sais dire !" L' efant, tot tchantant podbon: - "Gn a l' cråne (do tonea d' bire) k' a låtchi !" (ramexhné pa L. Mahin). Ny. kraan. 2. robinet (d' keuve) d' ene fontinne, del coujhene. F. robinet. >> Al Cråne: no d' ene plaece di Nandrin. Disfondowes: craune, crâne, cran.ne Etimolodjeye: vî flamind crane. (minme sinse).

Omofones:

• cråne (o.n.; oxhea del tiesse)
• cråne (addj; bon, grandiveus)