cråne 2 [f.n.] 1. sôre di crombe taessale, avou ene broke k' on distoûne pu rserer, po prinde ene pitite cwantité d' likide d' on tonea. L' efant, rivnant del cåve, tot sbaré: - "Man, man, gn a... gn a..." Li mame, dismontêye: - "Tchante lu si t' nel sais dire !" L' efant, tot tchantant podbon: - "Gn a l' cråne (do tonea d' bire) k' a låtchî !" (ramexhné pa L. Mahin). Ny. kraan. 2. robinet (d' keuve) d' ene fontinne, del coujhene, d' ene canliete. F. robinet. 3. (pus stroetmint) aiwî avou on robinet metowe dins les viyaedjes el prumire mitan do 20inme sieke, po raprotchî l' aiwe des djins, ki dvant, divént aler poujhî å lavoe u dins on batch. Les crånes ont stî rsaetcheyes evoye cwand on-z a metou l' aiwe dins totes les måjhons. F. borne-fontaine. >> Al Cråne: no d' ene plaece di Nandrin. Disfondowes: craune, crâne, cran.ne Etimolodjeye: vî flamind crane. (minme sinse).

Omofones:

• cråne (o.n.; oxhea del tiesse)
• cråne (addj; bon, grandiveus)