crîner (codjowaedje) [v.s.c.]
1. fé on brut di cfroyaedje tot djåzant d' ene rowe, d' èn ouxh nén bén ecråxhîs Cwand t’ oyeus l’ plantchî ki crînéve, ti djheus k’ c’ esteut des rivnåds . Li machine hansixheut, et fåte di cråxhe les rôlmints crînént. Gn a les dierins tchårs del djoûrnêye ki fjhèt crîner les pires des levêyes (L. Warnant). F. grincer, crisser. >> crîner des dints: a) fé on brut di froyaedje des dints do dzeu so les ci do dzo. On dit eto: groumyî des dints. F. "grincer des dents". b) (imådjreçmint) èn nén esse contin. Les viyès ragognasses di Marengô et d' Osterlisse crînît des dints, mins Napoleyon l' voleut insi, c' esteut tot (D. Salme).
2. tchanter, tot djåzant d’ on crikion. Totès sôres di potchantès biesses crînèt d' tos leu pus roed (L. Hendschel). F. "chanter".
| crînaedje [o.n.] no d' fijhaedje et no di çou k' est fwait (accion eyet si adierça) pol viebe "crîner". F. grincement.
| crînant, crînante [addj., purade padvant] ki crîne. Divins ene sapinire, les coks d' awousse s' enondént po fiesti l' såjhon et, sins låtchi, moennént tricbale avou lou crînantès tchansons (C. Josserand). F. "grinçant".
| crînon [o.n.]
1. pitit brut d' crînaedje. F. crissement.
2. crikion. F. grillon.
Disfondowes
- crîner
- crîner, crînè, cwîner.
Hårdêye divintrinne
Sipårdaedje do mot e 20inme sieke
- crînon
- Coinrece Basse Årdene