croufier [o.n.] aloyaedje di fier et d' carbone, ki rexhe des hôts-forneas, et ki va esse eployî po fé les acîset les fiers d' industreye. Ene mårmite di croufier. Il ont atchté on ptit diåle di croufier (c' est ene sôre di stouve) . On dit eto: sicroufier. F. fonte. >> on vizaedje di croufier: on deur vizaedje, ki n' mostere nole pitié. F. visage impassible, mauvais, dur.

Etimolodjeye aplacaedje tîxhon addjectif (crou) et no (fier); fier ki doet co esse ricût.

• Dipus d' racsegnes sol croufier