curêye [f.n.]
1. biesse crevêye. Gn aveut deus dijhinnes di tchéns ratroplés åtoû d' ene curêye di tchvå. Li cinsî va po dismantchî l' apîtoe di s' moulet k' esteut moirt, mins l' curêye esteut si gonflêye et dabôrd les pates si splinctêyes ki, cwand il a stî po rsaetchî l' coide, li pate do drî a rispité, et l' ome a stî missé (spots do Marok).
2. (traitant) påter di pourcea a ene djin k' on n' inme nén. Li veye est ene curêye ! dit-st i al moxhe ki coreut åtoû d' on ptit potea d' bire sol canliyete. Ây, ene curêye, vormint ! (J.M. Masset). rl a: tcharogne. F. charogne.
3. boune curêye bråve djin. Oyi, l' boune poere, li boune curêye, Elle a moenné ene pôve vicåreye (Simon li Scrinî). F. brâve, bonne poire.
Disfondowes: cûrêye, cûrèye.
Etimolodjeye: bodje "cur", cawete -êye (çou k' gn a dins l' cur).