cuzén, cuzene

I. [o.f.n.] fi, feye d' ene matante , d' on mononke. Li tiesse a baxhete, vla Djôzef evoye a Anloe dmander d' l' aide a s' cuzén (E. Benoit). F. cousin. >> cuzén cuzene, tertos tamborene: dijheye po rire dins on raploû d' famile. >> Cuzén Bebert: no d' ene rilomêye operete da Djôzef Duysenx

II. cuzén [o.n.] sôre d' inseke avou des grandès pates ki rshonne a on picron mins ki n' hagne nén. On dit des côps ossu cuzén po dire picron mins c' est d' ene ôte famile di biesses.F. cousin.

Parintêye :

• racuziner

• Dipus d' racsegnes so les parintêyes
• Dipus d' racsegnes so les cuzéns (insekes)