destinêye [f.n.]

1. planete (çou ki doet ariver, et k' åreut stî decidé d’ avance pa ene Foice Dizeutrinne). Li viyaedje rawåde on n' sait nén kéne destinêye (J. Houbart-Houge). Kimint fé po-z ariver a l' påjhûlisté ki nos aidrè a passer l' pas, a-z aler e l' ôte monde ? Tot fjhant ene ake di fwè, tot fjhant l' volté do Bon Diu, tot-z acceptant s' destinêye (G. Belleflamme). Dj' vôreu k' i m' saetchénxhe al valêye, e pelozea ki l' estwelî mete divant l' pocwè des destinêyes (M.A. Frère). Ele si rsovneut di si efance ; l' efance k’ el destinêye lyi aveut dné (A. Gauditiaubois). Dji pinse k' ene boune sitoele a scrît l' coûsse di m' destinêye (J.P. Dumont). F. "destin, destinée, avenir, fatalité, prédestination".

2. vicåreye (vicaedje, volou u nén). A pårti d' ådjourdu, Magrite divrè pårtaedjî s' destinêye avou totes ces rascråwêyès djins la (P. Bossart). F. "vie, destin".

3. moennance. Ça vou dire ki nosse vî marixhå Petin va prinde e mwin li destinêye do payis (E. Pècheur). F. " destinée, gestion".

Etimolodjeye

riwalonijhî calcaedje do F. "destinée". (minme sinse).