dicåce [f.n.]

1. fiesse d' on viyaedje, ki vént todi å minme moumint, li djoû del fiesse d' on sint, sovint l' patron del pårotche. Li tchôdronî vneut todi li samwinne del dicåce po ristinner les coyîs, po rmete des noûs cous d' blanc fier azès saeyletes ki corént (J. Calozet). Cwand c' esteut l' djoû del dicåce, sins pont d' tchireyes, on s' dinéve li mwin (R. Bauffe). rl a: fiesse del pårotche, rilaxhådes. F. kermesse, ducasse. >> grande dicåce, pitite dicåce: gn aveut sovint deus dicåces so l' anêye, ene pus viye (li grande dicåce) et ene rimetowe pus tård en ene ôte såjhon (li pitite dicåce). >> i n' fåt måy fé fiesse divant l' dicåce: (djeu d' mot sol sinonimeye fiesse del pårotche / dicåce) i n' si fåt nén rafyî d' ene sacwè k' on n' a nén co. rl a: oû. Franwal: "il ne faut pas vendre la peau de l'ours qu'on ne l'ait mis par terre". >> ossu bea k' el dicåce: foirt bea. >> magnî come al dicåce: bén magnî. >> rabressî come al dicåce: rabressî troes côps. rl a: matante. disk' al pitite dicåce gaiye manire di dire årvey.

2. termene k' on-z a bon viker. Fineye li dicåce pol craxhåd: li touweu aléve passer dmwin (R. Dedoyard). Les oujheas k' sont-st al dicåce ni voyèt nén l' canon do fizik ki vént båcter, el coine del bawete (G. Pècheur). F. fête.

Disfondowes: dicauce, ducauce, dicace, ducace. Pc ducace.

Etimolodjeye: latén "dedicatio" (consecråcion d' ene eglijhe a on sint).

Coinrece walon do Mitan, do Coûtchant e d' Nonne.

| dicåçter (codjowaedje)

I. [v.s.c.] fé dicåce. F. faire la fête.

II. [v.c.n.d.] ramasser (ene sacwè d' bon) po fé dicåce. Po sognî l' pourcea, e djulete, nos irans mexhner a oidje; e l' awousse, å froumint et a l' avoenne; ey e setimbe, nos irans dicåçter ås crompires (A. Moors-Schoefs).

III. [v.c.]

1. consacrer a (on sint ) e djåzant d' ene eglijhe. L' eglijhe di Bayamont est dicåçtêye a sint Antoenne. F. dédier.

2. siner (on live) tot djåzant d' l' oteur. F. dédicacer.

• Dipus d' racsegnes so les dicåces