dimagnî / dmagnî (codjowaedje) [v.c.]

1. schôpyî. Mi tiesse mi dmagne. Ses rins lyi dmagnèt (Motî da Haust). F. démanger.

2. magnî disk’ å coron, tot djåzant del pouriteure, di l' erunixhaedje, evnd. Rozaleye, c' esteut come li dierin åbe d' on bwès ki s' aflaxhe cwand il est trop vî et tot dmagnî (Emile Gilliard). F. ronger, grignoter, désagréger, disloquer.

Tcherpintaedje : viebe magnî, rafoircixhante betchete di-.

| dimagnaedje / dmagnaedje [o.n.] no d' fijhaedje et no di çou k' est fwait (accion eyet si adierça) pol viebe « dimagnî ». F. démangeaison, désagrégation, désintégration, dislocation.

2. (pus stroetmint) schôpiaedje. Loukîz a : magnreye, cakeye.

| dimagneure / dmagneure [f.n.] plaece la k’ ça vos dmagne. F. démangeaison.

Mots avou l’ minme tcherpinte :

• dismagnî, dismindjî

• Dipus d' racsegnes sol dimagnaedje